ผมคิดเล่นๆ ว่าสังคมไทยมีอะไรที่ original สามารถครองโลก (หรืออย่างน้อยก็เป็นที่นิยมในต่างประเทศบ้าง) ก็นึกออกอย่างเดียว คืออาหารไทย

แต่ถ้าดูดีๆ อาหารไทยหลายอย่างก็ไม่ได้ original จริง แต่เป็นการผสมผสานประยุกต์อิทธิพลที่รับมาจากต่างชาติ เช่นก๋วยเตี๋ยวสารพัดอย่างของเราที่ไม่เหมือนของจีน สุกี้แบบไทยที่ญี่ปุ่นเห็นแล้วงงแต่ชิมแล้วร้อง Oishi! ข้าวผัดอเมริกันที่คนอเมริกันไม่มีใครรู้จัก ฯลฯ

ผมเชื่อว่าเราอาจไม่ใช่ชาติแห่งนักคิด แต่เราก็มีความสามารถพิเศษที่ไม่เหมือนใคร นั่นคือความสามารถในการบำรุงบำเรอประสาทสัมผัสทั้งหลาย ไม่ว่าจะเป็นรูป รส กลิ่น เสียง สัมผัส เช่นศิลปะหัตถกรรม (รูป) อาหารไทย (รส) (แต่กลิ่นเรายังไม่มีน้ำหอมไทยยี่ห้อดังๆ แต่ยังยึดติดอยู่กับน้ำหอมเดิมๆ อย่างน้ำอบ อยู่) ดนตรีป๊อป (เสียง ซึ่งอย่างน้อยก็สามารถชนะใจตลาดประเทศเพื่อนบ้านได้บ้าง แม้่ว่าจะไม่ค่อย original ก็ตาม) หรือแม้แต่นวด (สัมผัส ทั้งนวดแผนโบราณ ทั้งอาบอบนวดที่เราอ้างว่ามาจากตุรกี)

ผมคิดว่าจุดแข็งของสังคมวัฒนธรรมไทยอาจไม่ได้อยู่ที่ originality แบบคิดค้นเองตั้งแต่แรกจนจบ แต่อาจอยู่ที่การนำอิทธิพลจากต่างชาติมาดัดแปลงจนกลายเป็นของไทย ก็โชคดีที่เราเป็นสังคมที่เปิดมาตลอดจึงมีหลายอย่างที่สามารถนำมาดัดแปลงได้ แต่ก็น่าเป็นห่วงเหมือนกันที่ดูเหมือนมีกระแส "รักชาติ" ที่มองไม่เห็นความสำคัญของอิทธิพลจากต่างชาติในการสรรสร้างลักษณะเฉพาะของไทย